Pasei unha parte do ano 1969 e o 1970 enteiro, recluído, ou como din na
América latina “conscripto”[1],
nun cuartel da cabalería acoirazada que o exército español tiña en Retamares, un
lugar inhóspito e desapracible perdido no medio das xestas do monte, entre as
vilas de Pozuelo de Alarcón e Boadilla del Monte. Xestas que segundo as vellas
tradicións da nosa terra poden ser utilizadas para acadar o teu desexo. Basta
con coller unha poliña de xesta e facerlle un nó á vez que se lle pide o desexo.
E mellor se o nó faise cunha soa man.
Dende o
alto da Cañiza
Vexo o
coto da Franqueira
As mozas
que atan a xesta
Non van alá máis solteiras.
Nese páramo desolado debuxei con pluma de caligrafía e tinta china mínimos
medios que na oficina do S-2, o Servizo de información militar, tiña, este
poema ilustrado cunha imaxe das mans dun Celso Emilio Ferreiro do que non sabía
a idade, pero que maxinaba, por sabio, vello, escribindo o seu fermoso poema
“Limiar” daquel fermosísimo libro que Loli atopou na man de Fernando da Librería
Cervantes, o “Viaxe ao país dos ananos” que editara en 1968 “Libros de la
Frontera” na súa colección “El Bardo”, nunha fermosa edición bilingüe con
prólogo e tradución de Xesús Alonso Montero.
