Escoite e verá! Teño para min que un percusionista nunca
deixará de ser tal, por moitas voltas que dea a vida. E no meu caso, por moito
que agora ande enzoufado co manubrio e as teclas da zanfona, o meu corazón
segue a percutir como un bombo, sístole e diástole, ben acompañado polos
queridos amigos Quique no tambor e o mestre Chuco levándonos da man no pulso firme!
Moito me prestan mañás coma a de onte na que compartimos cervexa
e infusións diversas, adobiadas cunha morea de anécdotas e coñecementos. Entre
elas diversas recomendacións arredor da baixa calidade dos espirituosos “de
marca” comparados cos das vellas alquitaras. Rematamos falando do licor café, o
deus dos licores para moitos dos “tradis”! E como unha cousa leva a
outra veume ás mentes a historia dunha tarxeta de agradecemento que acompañaba
a unha botella de licor café de Toen, da que, facéndome de rogar moi pouco conteilles
a historia decontado.
Alá polos anos
noventa comecei a dirixir na daquela EUETI, hoxe Escola de Enxeñería Industrial
de Vigo, os meus primeiros Proxectos Fin de Carreira. Como supoño que todos
sabedes, e se non o sabedes aquí o explico, o Proxecto Fin de Carreira, de realización
obrigatoria para a obtención do título, representaba a última fase de formación
do futuro enxeñeiro. Neste traballo o futuro enxeñeiro, baixo a dirección dun
titor, elaboraba un traballo práctico deseñado de xeito tal que a súa
realización exixira a aplicación práctica da maior cantidade posible dos
coñecementos adquiridos nas diversas materias cursadas ao longo dos anos da súa
formación.
Teoricamente os
alumnos podían acceder á adxudicación dun proxecto fin de carreira mediante
unhas vías establecidas nun documento oficial denominado pomposamente Regulamento
de Proxectos Fin de Carreira. Tamén teoricamente o alumno podía escoller o proxecto
do seu interese entre os incluídos nunha Biblioteca de Proxectos Fin de Carreira,
e Director dese Proxecto entre os profesores do Departamento correspondente.
Na práctica, no
tempo e lugar do que estamos a falar, o alumno interesado en facer o PFC en un
tema concreto arrastrábase de despacho en despacho mendigando un proxecto riba
do que traballar e un director para ese proxecto. E isto era así porque a maioría
dos profesores con capacidade para levar a dirección destes traballos estaban moi
saturados e a citada dirección non reportaba aos profesores mais que unha carga
extra de traballo non remunerado.
Tendo en conta que
eu cheguei a Universidade como Profesor Asociado, val dicir “especialista de
recoñecida competencia que desenvolvan normalmente a súa actividade profesional
fora da Universidade” despois de vinte anos de experiencia profesional, e que sempre
foi un pouco parvo, deixei que me enrolaran neste buque da dirección de PFC, “mais
pola gloria que pola paga”. Gloria non sei se había moita pero paga ningunha!
Entre os moitos PFC
que dirixín ao longo dos moitos anos de docencia hai un do que gardo unha
especial lembranza. Especial polo proxecto, especial polo proxectando co que
aínda manteño unha cálida relación, grazas en boa medida ás redes sociais, e
especial, por que non dicilo?, polo licor café. Recordo que pouco tempo despois
da defensa do PFC diante do tribunal, na que obtivo unha nota excelente,
achegouse polo meu despacho da Escola cun misterioso envoltorio.
- Eu non teño nada
que ver no asunto! −Adiantou, antes de que eu puidera elaborar as miñas
primeiras protestas. −Son cousas da miña nai!
- E que non tiñas por
que traer nada!
Debaixo do papel de
agasallo unha preciosa licoreira de vidro tallado chea de licor café de Toén
. O licor
café fai tempo que o rematamos, pero queda coma boa proba de certo tipo de
educación hoxe en proceso de extinción, a licoreira que o contiña e que adorna hoxe
o meu moble bar e a miña memoria. E a tarxeta que a miña neta atopou e que deu
orixe, no seu momento, a este relato.
