Pouco se sabe de certo da vida e milagres do noso santo laico de hoxe, senón fora polo labor incansable dun vello xograr do “Mester de esburguería”[1], que decidiu fixar por escrito a abundante tradición que sobre o noso santiño circulaba en arañeiras e farañóns.
Disque o noso
Sabino vivía unha vida eremítica no bosque de Olarín, nunha comunidade ameazada
de persecución pola industria madeireira. Algúns relatos indican que foi o primeiro
bispo de Cadoalla, outros que de Becerreá, e que defendía a vida contemplativa e
a construción de Degras, Galixos e outros artefactos do diaño, polo que foi obxecto
de persecución por parte do emperador Abelathón I, ao que os seus inimigos coñecían
por Gusiluz.
Abelathón asinou
un edicto que desencadeou unha brutal persecución contra os ecoloxistas de
feito ou de dereito, facción á que Sabino pertencía. Venustiano, prefecto de
Tusía e Esbirraba, levou a cabo a detención de Sabino e outros membros
relevantes do seu grupo como o diácono Enfastiosus e o subdiácono Exasperantius,
xunto a ostiarios, lectores, exorcistas, acólitos e outros militantes de base
do ecoloxismo rural.
Ao longo dos
seguintes días, durante a vista da causa, permitíuselle a Sabino establecer con
Venustiano un intelixente enfrontamento verbal, de tal maneira que o prefecto,
finalmente, púxolle na disxuntiva de plantar alcolitros ou morrer
torturado. Sabino contestou que desexaba morrer martirizado antes que comer bagas
alcolitro no canto de castañas asadas e viño con mel, e ofreceulle ao prefecto ensinarlle o merdeiros
que eran tales árbores. Tomou un facho que por alí había aceso e prendeu lume
ao alcolitro que o prefecto traía na man. Á vista deste sacrilexio, o
prefecto, espantado, medorento, e coas barbas queimadas ata os cañotos, mandou
cortar as mans de Sabino. A continuación, mandou que o diácono Enfastiosus e o subdiácono
Exasperantius fosen tamén torturados facéndolles escoitar 500 veces o Motomami
de Rosalía. Rosalía Castro non; a outra!
Con todo, a
condena de Sabinus aprazouse en espera da súa confirmación polo TSXG. Neste
tempo foi visitado na prisión pola súa piadosa esposa de nome Xelu, que traía
unhas boas cuncas de castañas asadas e viño con mel ... de eucalipto! Unha a
deus e outra ao diaño! Venustiano que padecía de estrinximento crónico,
pediulle a Sabinus un pouco daquela medicina, e tan ben lle sentou para o seu
corpo e para a súa alma que decidiu instruírse e profesar nas crenzas ecoloxistas.
Profesar o veganismo xa sería pasarse claramente de voltas. Curado das
súas dores, o prefecto fixo bautizar con aquel beberaxe tamén á súa esposa e
aos seus dous fillos. Chegado isto a oídos do emperador Abelathón enviou a Olarín
ao tribuno Lucius co propósito de que decapitase ao prefecto e á súa familia. Non
sabía o malvado emperador que a subministración eléctrica naquelas terras era
moi deficiente e o probe tribuno Lucius morreu dunha sobretensión transitoria en
modo común, ou sexa: entre fase e terra.
Afirma a
tradición oral, que destas cousas sabe moito, que Sabino Antón, nome con moito encanto,
que xunguido ao de Antón describe a un home afable, cordial e sociable, cun
gran sentido da responsabilidade e da xustiza, viviu moitos anos feliz, en
compañía da súa familia e amigos, aproveitando e reciclando axeitadamente ata a
máis cativa frangulla de verso grazas a unha ferramenta da súa invención coñecida
nos ambientes da enxeñaría verbalística como Galixo.
[1] Cómpre sinalar que a actividade
da esburguería non ten nada que ver coa que se practica neses locais de nome
escocés e procedencia norteamericana onde serven prácticas blasfemas a Hestia e
Baco, senón a actividade intelectual equivalente á de extraer a carne adherida
a un óso para aproveitar o seu alimento.
