Cadea perpetua

Gústame Frank Darabont. O mellor dito: gústanme dúas das súas películas Rita Hayworth and the Shawshank Redemption, que en España chamouse Cadea perpetua, e A milla verde.

Arredor da milla verde publiquei tres artigos, metade técnicos e metade humorísticos, que xiraban arredor das dificultades de electrocutar axeitadamente a un reo, para explicar o feito de que a mesma diferenza de potencial aplicada durante o mesmo tempo a un ser vivo non sempre produce o mesmo efecto.

Igual sucede coa Cadea perpetua, revisable ou non. Aplicada a unha certa persoa acadará un efecto e outro ben diferente noutra persoa. Como lle dicía Andy Dufresne a Ellis "Red" Redding na película citada: “É cómico. Eu era un home honrado, dereito como un fuso. Tiven que entrar en prisión para chegar a ser un delincuente.”

Nas sociedades primitivas as condutas que resultan lesivas para o grupo ou tribo se castigaban con penas que, vistas cos ollos de agora, resultan moi crueis: empalamentos, esfoladura, amputacións, cegado, morte na fogueira, e moitos mais castigos corporais as mais das veces públicos para reforzar coa súa natureza infamante o terror co que o lexislador pensaba aviventar nos espectadores o cumprimento das leis.

Mais adiante, arredor do século XVI, e coma resultado dunha corrente de pensamento que sostén que unha sociedade que somete a algúns dos seus membros ás penas antes enumeradas, non é mellor que os malfeitores aos que pretende castigar, aparecen as penas privativas da liberdade. A sociedade ten a necesidade de apartar do seu seo e castigar mediante a reclusión aos que, cos seus actos, poñen en perigo a convivencia.

Estas penas de privación da liberdade, que conviven durante séculos coa pena de morte, pena que mantense aínda hoxe en algunhas nacións civilizadas malia a constatación da súa inutilidade coma instrumento de disuasión, teñen ao longo dos anos distintas finalidades: castigo polo mal causado, empecer a comisión de novos delitos, ou na actualidade a reeducación e reinserción social, coma en España consagra o artigo 25.2 da Constitución española.

Este é, ao meu entender, o debate: se a pena de privación da liberdade é, ou non, inhumana polo illamento, as condicións materiais da prisión, prolongada duración, xusta ou inxusta, pola non toma en consideración dos factores que provocan a delincuencia, eficaz ou ineficaz na consecución dos seus obxectivos. E tamén, derradeira pero non última cuestión, se o tremendo custe económico desta privación de liberdade debe primar riba dos da educación, sanidade, investigación, dependencia, … e atención ás necesidades das vítimas.

OTAN de entrada NON. De saída tampouco!

Fai hoxe 32 años, o 12 de marzo de 1986, a poboación española foi convocada polo goberno do PSOE a mostrar a súa opinión encol da permanencia de España na OTAN cunha pregunta, cando menos, revirada:

O Goberno considera conveniente, para os intereses nacionais, que España permaneza na Alianza Atlántica, e acorda que dita permanencia establézase nos seguintes termos:

1º.-   A participación de España na Alianza Atlántica non incluirá a súa incorporación á estrutura militar integrada.

2º.-  Manterase a prohibición de instalar, almacenar ou introducir armas nucleares en territorio español.

3º.-     Procederase á redución progresiva da presenza militar dos Estados Unidos en España.

Considera conveniente para España permanecer na Alianza Atlántica nos termos acordados polo Goberno da Nación?

Uns anos antes, en decembro de 1981, o Goberno de la UCD que presidía daquela Leopoldo Calvo Sotelo firmara a adhesión ao Tratado, coa oposición da maioría da poboación, incluído o PSOE que fixo campaña polas rúas co lema “OTAN de entrada non”.

Cando nas eleccións de 1982 o PSOE obtivo máis de dez millóns de votos e a maioría absoluta no Congreso de Deputados e no Senado, o Referendo de saída da OTAN que esixía á UCD xa non corría tanta presa. De feito Felipe, coma Saulo séculos antes, converteuse de perseguidor a fervente otanista, chegando mesmo a ameazar con abandonar o Goberno:

"O que queira votar que non, que pense antes que forza política xestionará ese voto".

Diante desta viraxe de Felipe González e os seus “Pesouche bois” un grupo de “camaradas, e con todo, amigos” do PCG xuntámonos na miña casa e con mais entusiasmo que medios, perpetramos unha montaxe de imaxes en diapositivas, e música e locución en casete, coa que fixemos campaña polo NON, en bares, mercados e lugares de reunión de Vigo e bisbarra, que fai un par de anos pasei a formato dixital para a súa publicación na rede.

Agardamos que guste a alguén. A nos, membros do auto denominado Colectivo de Artistas Leninistas, serviunos para lembrar o longo camiño que aínda temos por diante.

(O título é unha referencia á película franco-xaponesa de 1959 de Alain Resnais, Hiroshima mon amour.)