Dez portadas. Dez discos. Dez + 1 historias. (3)

Día 2: María Callas. "Catro arias de Puccini” (1959).

O disco, un vinilo de 7”, 45 rpm, EP, editado no 1959 por “La Voz De Su Amo ‎– 7 ERL 1358”, contén catro arias de Giacomo Puccini interpretadas pola marabillosa soprano Maria Meneghini, máis coñecida por “A Callas”: Un Bel Di Vedremo do Acto II de Madama Butterfly; In Quelle Trine Morbide do Acto II de Manon Lescaut; Si, Mi Chiamamo Mimi do Acto I de La Boheme O Mio Bambino Caro da ópera nun acto Gianni Schicchi. Todas elas coa Orquestra Filarmonía dirixida por Tullio Serafin.

O vinilo foi non sei se herdanza ou agasallo da miña tía Rosiña, a irmá maior do meu pai. A miña tía casara con home de moitos posibles que chegou a ser secretario do Consulado do EE.UU. en Vigo. Xunto co meu pai e outros irresponsables formaban o grupo dos “aliadófilos”, ou sexa os que na Segunda Guerra mundial apoiaban ás potencias democráticas contra das do Eixe, que se dicía daquela, e que como tales sufrían as iras dos da camisa azul.

A miña tía tiña grande afección pola música, non en van o seu pai fora íntimo amigo de Reveriano Soutullo, barítono e intérprete de instrumentos de pulso e púa, a máis de contador, na Sociedade “A Oliva” E a mencionada afección facíase respecto reverencial cando falabamos da ópera e de María Callas. E confeso que probablemente escoitando aqueles discos de Ataulfo Argenta, Andrés Segovia e Alfredo Kraus naceu a miña afección pola música académica.

Tería eu catorce ou quince anos cando, coa arreda de visitar ás miñas tías ía á súa casa da rúa Reconquista a escoitar música, tomar unha galleta do variado de Cuétara e unha copiña de Marie Brizard ou viño doce de moscatel Goya. Todo era perfecto ata que a miña tía escoitaba á Callas entoar:

Un bel di vedremo

levarsi un fil di fumo sull’estremo confin del mare.

E poi la nave appare.

Poi la nave bianca entra nel porto,

romba il suo saluto.

Entón, con voz agarimosa, non moi habitual nela, pedíame que cantara con elas; coa Callas e coa miña tía. De nada valían as miñas protestas de que a peza estaba escrita para soprano e non para barítono: un novo grolo de anisete servía para desbaratar ás miñas defensas, e en pouco tempo preguntabámonos:

Chi sarà? Chi sarà?

E come sarà giunto?

Che dirà? Che dirà?

Chiamera Butterfly dalla lontana.

O certo é que a min gustabame mais a de O Mio Bambino Caro, pero cunha copiña de anisete un fai o que sexa!