Dez portadas. Dez discos. Dez + 1 historias. (7)

Día 6. A Historia de Benny Goodman (1956).

Os anos 20 foron chamados a "Era do Jazz" e este tipo de música foi a banda sonora dunha época de paro e desesperanza, de alcol ilegal e de baile sen freo que lle servían de válvula de escape ás crases populares. Foi o nacemento das “Big Bands”, as grandes orquestras de baile que tocaban os temas de éxito nun estilo quente e faiscante que conducirían á "Era do Swing” onde toda a América do Norte bailaba ao ritmo de Benny Goodman e Glenn Miller.

O EP de hoxe, catro temas escollidos da banda sonora da película de 1955 producida pola Universal-International “The Benny Goodman Story” dirixida por Valentine Davis e protagonizada por Steve Allen e Donna Reed. O guión introduciu un gran número de elementos de ficción, pero a música era a orixinal, e moitos dos compañeiros de Goodman aparecían na película, incluídos Lionel Hampton, Ben Pollack, Harry James e o grande batería Gene Krupa, un dos motivos da súa inclusión neste desafío, como cativo homenaxe ao meu profesor de percusión da ETRAD de Vigo, “Chuco” Estévez.

Eugene, “Gene”, Krupa naceu en Chicago, Illinois o 15 de xaneiro de 1909 e foi on dos máis influentes e populares baterías  do século XX, considerado como o primeiro solista de batería da historia. Fillo de emigrantes polacos, comezou a súa carreira profesional a mediados da década dos anos vinte en Wisconsin, e chegou á popularidade da man de Thelma Terry, unha das primeiras mulleres que liderou unha banda americana de jazz.

En 1927 Krupa fixo a súa primeira gravación cunha banda liderada polo baixista Eddie Condon, pero os discos que máis sona lle deron foron os que gravou coa banda de Thelma Terry en 1928. En 1929 Krupa mudouse a Nova York para traballar coa banda de “Red” Nichols. En 1934 uniuse á banda de Benny Goodman, e en 1938, tras unha pelexa pública con Goodman no Earl Theater de Filadelfia, deixou a Goodman para lanzar a súa propia banda.

Krupa é un dos principais atractivos do disco, especialmente no tema que ocupa a cara A na súa totalidade: “Sing, sing, sing”, o tema principal da estupenda película “Swing Kids”, en España "Os rebeldes do swing", ambientada en Alemania nos anos de ascenso do nazismo.  Un dos principais, pero non o único, porque a figura de Benny Goodman, tanto dende o punto de vista de gran instrumentista como o do seu propio comportamento persoal, abonda para dedicarlle máis dunha referencia.

A pericia e virtuosismo de Benny Goodman co clarinete foi recoñecido aínda no pechado mundo da música académica. Importantes figuras deste eido compuxeron obras para el. Aaron Copland dedicoulle o seu “Concerto para clarinete e orquestra de cordas con arpa e piano” de 1947; Béla Bartók o “Trio para Violín, Clarinete e Piano, Constrastes” de 1938; Paul Hindemith o “Concerto para clarinete  de 1947 e Malcolm Arnold o “Concerto nº2 para clarinete” de 1974.

Benny Goodman era ademais nos EE.UU.un dos símbolos da apertura cultural e a tolerancia, e un comprometido antirracista. Un dos momentos importantes na historia musical dos EEUU foi o concerto de jazz que o 16 de xaneiro de 1938, deu Benny e a súa banda no "santuario" da música culta de New York: O Teatro  Carnegie Hall. Un escenario absolutamente vedado a toda heterodoxia musical, e cuxa entrada só podían pagar as clases adiñeiradas. A idea dun dos asesores publicitarios da “Camel Caravan”, un tal Wynn Nathanson, pareceulle unha tolemia ao propio Goodman, pero o atractivo de reunir na escena a músicos de tódalas razas, brancos e negros, xudeus e xitanos, pareceulle un desafío con atractivo abondo para expoñerse a un fracaso.

Por fortuna as entradas esgotáronse o mesmo día de poñerse á venda, e houbo que acomodar cadeiras extras nos corredores e escaleiras. O día do concerto amenceu frío e desapracible, pero para os afeccionados nada daquilo importou, e encheron o local.

Cando os músicos, Lionel Hampton, Gene Krupa, Martha Tilton, Lester Young, Count Basie, Harry James e os demais tomaron asento detrás dos seus atrís, e Benny Goodman, clarinete en man e vestido cunha impecable levita, deu a orde de atacar o primeiro tema, os músicos non tiñan moi claro cal ía ser a reacción dos espectadores. Os entusiastas aplausos ao fin da primeira peza da noite borraron as súas dúbidas e afrouxaron a enorme tensión con a que comezaran. A partires dese intre o concerto foi unha formidable comuñón de músicos e público, entusiasmados polos “I Got Rhythm”, “Blue Skies”, “Stompin’ at the Savoy” ou o esperado “Sing Sing Sing (with a Swing)”. O concerto foi un enorme éxito, e del se fixo unha gravación que estivo anos desaparecida ata que o propio Goodman descubriu en casa uns acetatos e deles se puido facer unha primeira edición en 1950 do que foi o primeiro LP dobre da historia, e o primeiro que vendeu un millón de copias. Uns anos máis tarde, no 1998, descubríronse os “masters” en aluminio grazas aos que se puido facer unha edición con moita mellor calidade sonora, que editouse en 1999 en CD, e que co paso dos anos converteuse nun dos discos de jazz máis vendidos da historia.

Benny Goodman apareceu en moitas películas, como “The Powers Girl”, “Stage Door Canteen” ou “The Gang's All Here”, pero seguro que coa que ides gozar máis e coa de 1948 “Nace unha canción”, “A Song Is Born”, con Danny Kaye como o Profesor Hobart Frisbee, Virginia Mayo como Honey Swanson e Benny Goodman como o Profesor Magenbruch. Deixo o enlace do vídeo por se queredes ir identificando un a un aos músicos.