Retrato de Beatrice Cenci

No 1818, nun dos seus viaxes en Italia de cidade a cidade, o escritor, ensayista e poeta romántico inglés Percy Bysshe Shelley viu no Palazzo Colonna o retrato dunha dona que impresionoulle fortemente. Era o retrato de Beatrice Cenci, unha nobre italiana protagonista dun estarrecedor parricidio na Roma do 1598.

O retrato, atribuído a Guido Reni, que mostra unha moza chea dunha infinda tristura, fixo que o poeta se interesara pola súa historia e pasou o verano de 1819 en Livorno escribindo a súa traxedia "Os Cenci" arredor daqueles acontecementos.

Shelley morreu en Viareggio, no Gran Ducado de Toscana, o 8 de xullo de 1822, máis a obra non foi representada en público ata 1922, cen anos despois!

Quen non se move non sente as cadeas!

Jean-Paul Sartre dixo unha vez de Cornelius Castoriadis: "Castoriadis sempre tivo razón, pero no momento equivocado". Ao que Cornelius respondeu: "En cambio Sartre sempre estivo equivocado no momento xusto".
Cornelius Castoriadis (Istambul, 11 de marzo de 1922 - París, 26 de decembro de 1997) foi un filósofo e psicanalista, defensor do concepto de autonomía política e fundador nos anos 40 do grupo político Socialismo ou barbarie e da revista do mesmo nome, de tendencias próximas ao luxemburguismo. O termo luxemburguismo refírese ao movemento marxista revolucionario creado por Rosa Luxemburgo e Karl Liebknecht, coñecido polo nome de Liga Espartaquista.
Precisamente de Rosa Luxemburgo é a cita:
“A revolución proletaria non ten ningunha necesidade de utilizar o terror para acadar os seus obxectivos. Detesta e repudia o asasinato. Non necesita recorrer a eses medios de loita porque non combate aos individuos, senón ás institucións, porque non entra na liza con ilusións infantís que, decepcionadas, entrañarían unha vinganza sanguinaria”.

A sombra dun xenio

A sombra dun xenio é tóxica: poucas veces deixa medrar ao seu redor fillos ou irmáns. Por poñer un caso: Carlos del Valle-Inclán y de la Peña, o irmán maior de don Ramón María. Facede unha procura en Google. Poucas, moi poucas referencias, se facemos excepción das de Carlos Luis, o fillo do seu irmán. E ás máis destas referencias están nas páxinas do seu irmán. Por exemplo na Wikipedia atoparedes na biografía deste a frase: “participando activamente, junto a su hermano Carlos, en la vida periodística de la ciudad.” Unha noticia na Voz de Galicia da reedición do seu libro «Escenas Gallegas», e pouco mais. Se non fora polos datos que Catalina Miguez Vilas, do Grupo de Investigación Valle-Inclán da Universidade de Santiago de Compostela, inclúe no seu artigo dedicado a Ramón del Valle-Inclán en Pontevedra. Que inicia os seus estudos de Dereito na facultade de Santiago co seu irmán Ramón no curso 1884-1885, aínda que el se que os da cabo. Que chega a traballar coma profesor numerario na sección de letras do Instituto de Pontevedra para acadar méritos, aínda que non recibe soldo. Que foi autor de varias obras literarias de relativo éxito, entre eles Escenas gallegas, publicado no ano 1894 na Tipografía de José Eiras García da Rúa Michelena de Pontevedra. Que Carlos tivo un papel influente na formación intelectual de Ramón, que xuntos colaboraron na prensa galega nos seus anos universitarios e que Carlos foi o primeiro en asinar co apelido Valle-Inclán, tomándoo do seu ilustre antepasado Francisco do Valle-Inclán, catedrático da Universidade de Santiago e fundador da súa primeira biblioteca.

A foto é da Casa Museo de Valle-Inclán en Vilanova de Arousa.