A sombra dun xenio

A sombra dun xenio é tóxica: poucas veces deixa medrar ao seu redor fillos ou irmáns. Por poñer un caso: Carlos del Valle-Inclán y de la Peña, o irmán maior de don Ramón María. Facede unha procura en Google. Poucas, moi poucas referencias, se facemos excepción das de Carlos Luis, o fillo do seu irmán. E ás máis destas referencias están nas páxinas do seu irmán. Por exemplo na Wikipedia atoparedes na biografía deste a frase: “participando activamente, junto a su hermano Carlos, en la vida periodística de la ciudad.” Unha noticia na Voz de Galicia da reedición do seu libro «Escenas Gallegas», e pouco mais. Se non fora polos datos que Catalina Miguez Vilas, do Grupo de Investigación Valle-Inclán da Universidade de Santiago de Compostela, inclúe no seu artigo dedicado a Ramón del Valle-Inclán en Pontevedra. Que inicia os seus estudos de Dereito na facultade de Santiago co seu irmán Ramón no curso 1884-1885, aínda que el se que os da cabo. Que chega a traballar coma profesor numerario na sección de letras do Instituto de Pontevedra para acadar méritos, aínda que non recibe soldo. Que foi autor de varias obras literarias de relativo éxito, entre eles Escenas gallegas, publicado no ano 1894 na Tipografía de José Eiras García da Rúa Michelena de Pontevedra. Que Carlos tivo un papel influente na formación intelectual de Ramón, que xuntos colaboraron na prensa galega nos seus anos universitarios e que Carlos foi o primeiro en asinar co apelido Valle-Inclán, tomándoo do seu ilustre antepasado Francisco do Valle-Inclán, catedrático da Universidade de Santiago e fundador da súa primeira biblioteca.

A foto é da Casa Museo de Valle-Inclán en Vilanova de Arousa.