Moita materia

Fai uns poucos anos a Consellería de Industria da Xunta de Galicia encargoume a elaboración dun curso de reciclaxe dos seus técnicos en canto das novidades do Regulamento de Liñas de Alta Tensión do 2008. Ao final despois de facer todo o traballo de preparación da documentación o curso adiouse; para o ano seguinte ano en primeira instancia, e sine die despois.

Gardo no meu disco duro, para a preparación das presentacións de apoio, un conxunto de ilustracións coas que ilustrar o texto. Na carpeta de personaxes eléctricos, entre as fotos de Lord Kelvin, Ampere, Joule, Tesla e outros insignes científicos, está a foto que ilustra esta publicación.

Lucas Lago foi un alumno moi especial, de moitas capacidades e moitas afeccións, o que lle deixaba pouco tempo para dedicar a materia que eu impartía, as Instalacións Eléctricas en Media e Baixa tensión. Como é lóxico, Lucas sostiña unha opinión diferente: a cousa non era que dedicara pouco tempo senón que a materia era un “ladrillo infumable” que non había xeito de meterlle man. Un día apareceu polo meu despacho da EEI, antiga “escola de peritos”, cun paquete de libros e follas fotocopiadas coidadosamente atado cun nó mariñeiro que deposita satisfeito riba da miña mesa.

-   A que non sabes o que é isto!

-   Non. Pero seguro que mo vas a dicir!

-   Os teus apuntes da materia de Instalacións!

-   Pois iso merece unha foto!

E tiro de teléfono móbil, que era un dos primeiros que tiñan tal aplicación, e documento axeitadamente o momento. Lucas quedou un momento pensativo, como se a miña non fora a reacción que agardaba.

-  E non te parece moito?

-   Comparado con que?

-  Moita materia ...

-   O que tes nese atado non é moita materia; é moita información da materia que segundo o programa oficial teño que impartir.

Lucas rematou a carreira, e leva moitos anos nun posto importante dunha das maiores compañías electro técnicas do mundo. Lucas Lago e máis eu seguimos tendo unha estupenda relación.

O horror de Dunwich

Fai un tempo publicou don Anxo Pintos no seu muro de Feisbú, un comentario acerca do seu almorzo que deixoume pensativo. Se o publicador, que non publicano (aínda que si re-publicano), fora calquera outro non prestaría ás suas verbas ningunha atención, pero don Anxo nos ten afeitos dende fai xa ben anos á que a súas palabras oculten significados máis profundos, necesitadas dun fondo análise semiolóxico.

Así, cando afirma no referido texto:

“Me disponía a hacer uso de mis facultades alimentarias”

Craso error sería pensar que o autor está proxectando matricularse nun Grado en Ciencias da Alimentación na Universidade Autónoma de Madrid (UAM), senón unha clara referencia a algo moito mais oculto, máis enigmático. Algo que a min me remite directamente ás aulas da Universidade de Miskatonic, con sede en Arkham, Essex County, Massachusetts, e, atención ao dato!, en cuxa biblioteca figura un exemplar do famoso Necronomicon.

Algún lector, pouco versado nos Mitos de Cthulhu, podería pensar que esta interpretación é esaxerada, pero obsérvese de que forma o autor continúa describindo a elaboración do seu almorzo:

“descubro con asombro cómo el pan de mis tostadas sufre una metamorfosis en su masa” para continuar con, “Atónito, friego mis ojos mientras inquiero a la mermelada de fresa sobre lo sucedido, a lo que me responde con un coreografiado encogimiento de hombros por parte de sus pepitas”.

Para min é evidente que a marmelada de amorodo é unha clara referencia á figura de Nyarlathotep, coñecido como "o caos reptante"; interpretación que ven avalada, que non abalada, pola arrepiante frase que segue:

“gracias a la información que me proporciona un susurrante cachito de fresa, intacto a pesar del trucidatorio empeño de la turmix”.

A música, coma non podía ser doutra forma, ten un papel importante no horror. A frase: “enésima reproducción radiofónica de la salmodia goebbeliana de que la culpa es del Chá-cha-Chá, con la que nos atormentan las tropas rajoinitas y de su camaleónico primo, el Rivera” nos remite ás salmodias coas que os adeptos convocan a Shub-Niggurath, “a cabra dos dez mil fillos", deusa escura e perversa da fertilidade.

Finalmente Anxo se declara representante da Asplurdampanra, que interpreta coma “Asociación plurinacional de damnificados del pan rallado” cando é claro que estase a referir a un dos moitos nomes de Azathot, o primeiro motor do caos, a antítese da creación, o necio sultán dos demos; o que roe, xeme e babea no centro do baleiro final.

NOTA IMPORTANTE: na miña hermenéutica do texto mantiven o idioma da redacción orixinal convencido en que o autor desexa con esta escolla mandarnos unha mensaxe, culta e oculta, que fai relación a prevalenza deste idioma cando aínda estamos ingresando ao estado de consciencia, e cousas coma O horror de Dunwich nos pode coller entre portas.