Seranche cousas destas pandemias monárquicas, a dun virus coroado e a dun par de coroados dignos (e indignos) descendentes da “Paca la Culona”, ou da falla de contacto coa natureza, que hoxe déuseme por pensar no meu pai.

Perdino cando aínda eramos moi novos. Eu tiña doce anos. El corenta e seis. Un cancro levouno por diante en menos dun mes, en medio de horribles dolores que aínda fanme estremecer nos meus pesadelos. Pouco, moi pouco tempo de vida en común, papá, para coñecerte de verdade, para entender por qué non quixeches que estudara piano, para que non estragara as miñas moi boas cualificacións, dixeches, e por qué gustouche tanto o meu primeiro conto, un par de follas que me pasara a máquina Escariz, o apoderado da túa sucursal do banco, aquela cousa mínima que che lin cando estabas xa cravado na cama co becho roéndoche as entrañas.

Quero pensar, papá, que acertaches no teu xuízo, e que, dalgunha forma misteriosa, soubeches que a música había de ser para min ese amor esquivo, e que a literatura sería a miña esposa, a miña compañeira de vida.

Grazas papá! O primeiro parágrafo, do primeiro relato, do meu primeiro libro de contos, recolle, dalgunha forma, o que o pobo de Bouzas pensaba de ti. Algo do que penso eu está bosquexado nestas liñas. O resto está para sempre vivo no meu corazón.