Grial. Revista galega de cultura

Fai unha chea de anos, concretamente no 1981, merquei un número de GRIAL, que atopei hoxe cando andaba na procura doutras cousas nese vello almacén de lembranzas que un día din en chamar “Faiado máxico”. Seguramente merqueino polos artigos de Valentín Paz-Andrade 'Á fonte autobiográfica na narrativa de Castelao, e o de Mª do Pilar Lorenzo Rivas Os protagonistas masculinos de "Os vellos non deben de namorarse".

Ollando de vagar polas súas follas oxidadas polo tempo atopei no artigo de Emilio Álvarez Blázquez, O Suplemento de "La Noche", trinta anos despois, esta historia de Laxeiro que quero compartir con vos.

De falar de Laxeiro —que é unha das miñas vellas tentacións— encargueime eu, baixo o rótulo de "Genio y figura": Ocupeime del, nada máis nin nada menos, que tres veces, pero pagaba a pena, pois tratábase, de primeiras, de dar a noticia de que se tiña deixado a perilla o que, referido a un pintor, que denantes foi barbeiro, plantexaba a necesidade de coñecer qué foi máis doado para el, si facer o autorretrato ou facer a autoperilla. Na segunda crónica recollíase a noticia de que o pintor tiña perdido, na rúa do Príncipe, un tacón, angustia que o levou a publicar un anuncio breve no "Faro.de Vigo" dando conta da perda, xunto co aviso de que "se 'gratificará su devolución". O asunto era serio, pois ese desnivel na estatura podía deixalo mancado como estatua do futuro.

Por fin, na terceira crónica dábase conta do incendio nocturno da súa guardilla-estudio, na rúa de García Barbón:

-          Qué podo facer, cabo? -preguntoulle Laxeiro, ao xefe de bombeiros.

-          Reclamar ao seguro.

-          Nada teño asegurado, nada hai seguro. Nin siquer o arte.

-          Eu non entendo, pero parece vostede un bón pintor.

-          Tamén vostede ten alma de artista, cabo.

-          Faise o que se pode. Todo o ten perdido menos o tellado. Síntoo.

-          Gracias, cabo.