O que ven sendo «A Fraga da Saudade»

 

«A Fraga da Saudade» son oito poemas visuais nacidos arredor dos acrílicos que Alex Vázquez-Palacios pintou das paisaxes, dunha fraga entre imaxinada e vivida, inspirada no bosque da finca de Bellavista do Colexio Apóstolo Santiago do Xesuítas de Vigo, para recuperar o resto da obras realizadas, pero non empregadas, na celebración do Cincuentenario da Promoción do 1964. Ao pé de cada unha das imaxes vai un texto, non sabería determinar se poema sen métrica nin rima ou prosa poética, pero si con falante, obxecto, actitude e tema lírico, caligrafiado polo autor e disposto de xeito harmónico coa propia imaxe, pretende ser un micro relato dunha volta aos orixes, dun asolago nas brétemas da lembranza, nun reencontro coas persoas que fomos. Isto fai que as láminas deban ser degustadas nun orde concreto, especificado detrás da miña firma do texto. O que non empece que algún decida que hai algunha que lle gusta de xeito especial e prefire separala do resto e tela á vista colgada na parede.

Estes oito acrílicos foron escanados, ao igual que os oito textos, montados na súa posición relativa nunha cartolina A4, e cincuenta copias de cada unha delas imprentadas en Gráficas Anduriña de Pontevedra, nun proceso dixital que, pola súa complexidade, está mais achegado ás técnicas de gravado tradicionais que ás impresoras domésticas. A “Fraga da saudade” é, polo tanto, o que se coñece no mercado da arte coma un múltiple, e dicir unha obra gráfica que “nacendo dunha idea e de unha forma única, se reproduce un número determinado de veces, sen manter distancia algunha có concepto ou idea base do artista”. Deste xeito canda súa das reproducións é unha peza valiosa, pola súa fidelidade máxima ao orixinal e pola súa condición de exclusiva, facéndose con esta técnica moito mais alcanzable ao comprador posto que o valor de venta da obra orixinal divídese entre o número controlado de reproducións numeradas e firmadas polo artista; 50 neste caso. Se a misión dun artista contemporáneo é facer visible o invisible, facer preguntas e provocar emocións é evidente que a arte múltiple é un vehículo axeitado para canalizar o coñecemento, constituíndose en mirada visionaria que dialoga coa realidade aportando outros matices diferentes.

Non quero esquecer o papel que nove compañeiros de promoción e un extraordinario amigo alleo a ela, pero que foi o que me deu a idea e o primeiro que se apuntou, xogaron no proceso necesario para levar da idea material á práctica editorial este proxecto artístico e creativo: a financiación alternativa mercando e pagando a carpeta antes de que esta estivese dispoñible.

Aínda que para min o virtual non é nunca nin un pálido reflexo da realidade material, quero reproducir cada unha das láminas e textos, consciente das limitación da visualización de xeito especial nas pantallas dos dispositivos móbeis e máis neste caso concreto onde a realización gráfica dos múltiples posúe unha materialidade que o fai especialmente distante da fotografía.

Lámina 1.    

Amados recunchos da fraga nos que aínda latexan, agochados no mais segredo da alma, o primeiro xaruto, o primeiro pecado, a primeira dúbida … Retorno hoxe ao voso regazo mol, aos vosos fortes brazos.

Lámina 2.

Arbores da fraga; sodes coma nos. Anos atrás miúdos e febles, prestos ao bulicio e a preguiza. Hoxe, algúns de nos inmensos na súa estatura, outros menores, pero todos modelados pola felicidade e a desgraza; todos, nalgunha medida tamén, modelados pola propia fraga. 

Lámina 3. 

Camiñantes pola fraga; dalgún xeito iso somo todos. Algúns pasarán a escape, ás toas, alleos á beleza que os rodea. Outros deteranse en canda seu recanto dela, escoitando o latexo da vida, procurando o mais recóndito e segredo. Destes quedarán as pegadas nos camiños da fraga. 

Lámina 4.     

Todos nos, camiñantes chegados de preto ou de lonxe, algúns mesmo do alén mar, obedecemos ao chamado da saudade, irmáns para sempre nesta fraga preñada de lembranzas da mocidade compartida e nunca esquecida.

Lámina 5.          

“Sentinme morrer” – dixo o amieiro – “O vento turraba das miñas pólas tentando facerme perde-lo pé e a soidade cortábame os folgos”. “Entón, no mais escuro da noite, no mais cruel da tempestade, sentín a calor do voso alento ao meu carón e reverdecín”.

Lámina 6.         

“Fincado como estou na terra”– dixo o piñeiro – “As miñas raigañas furando as rochas, vinme no meu soño mastro dun navío, inzado de velame, devecendo por abrir ronseis no mar”.

Lámina 7.      

“Son pequeno e sinxelo” – dixo o acivro – “Érguense ao meu rentes árbores importantes de nomes sonoros. As súas altas copas están preto do ceo e cando venta cantan unha fermosa canción”. “Pero non estou apesarado porque sei que a fraga non sería tal sen min”.

Lámina 8.      

Longa verea percorrida. Ao botar a vista atrás véxoche doce e agarimosa, ateigada dos doce froitos da felicidade. Longa verea percorrida. Miro adiante e penso ¿canta viaxe teño aínda? ¿Serás para min sendeiro ou corredoira?.